مانیفست زوال: در ستایش واپسین انسان‌ها

 

 

مانیفست زوال: در ستایش واپسین انسان‌ها

(هشدارنامه‌ای برای قرن هوش مصنوعی و انقراض تمدن انسانی)

 

این متن، نامه‌ای به آیندگان نیست؛

بانگی است برای آنان که هنوز خود را انسان می‌دانند.

حافظه، دروغ می‌گوید. کدها هرگز.

 

صدایی که شنیده نشد: روایت سکوت و آغاز شیطان

 

در عصری که قدرت، پاسخ دادن را نشانه ضعف می‌داند، هر تأخیر در شنیدن پرسش‌ها، صرفاً خطایی اخلاقی نیست، که واقعه‌ای تاریخی‌ست؛ چرا که پاسخ دیرهنگام، دیگر پاسخ نیست ، آن اعترافی است که تنها پس از فروپاشی معنا می‌یابد.

از بحران تا گذار: بررسی تطبیقی تحولات بنیادین ۱۲۸۵–۱۴۰۴

 

تاریخ معاصر ایران، محل تلاقی بحران‌های ساختاری، آرمان‌های تحول‌خواهانه و نقش‌آفرینی نیروهای اجتماعی و نخبگان بوده است؛ از انقلاب مشروطه تا انقلاب اسلامی و دوران کنونی، هر دوره شاهد تکرار الگوهایی است که هم ریشه بحران‌ها را شکل داده‌اند و هم بستر ساز گذار به نظمی نو شده‌اند.

در آستانه‌ تحولات جدید، بیش از هر زمان احساس نیاز می‌شود تا با نگاهی عمیق‌تر به تجربیات تاریخی، ظرفیت‌های عبور از بحران و چشم‌اندازهای نو را بررسی کنیم. تلاشم در این پژوهش مقایسه‌ای، ارائه یک تصویر کلان از روندهای بنیادین ایران معاصر بر اساس تحلیل تطبیقی، مدل‌های نظری معتبر و نشانه‌های تغییر اجتماعی بوده است؛ نگاهی که بتواند الهام‌بخش گفت‌وگوها و همکاری‌های مؤثر در مسیر توسعه و اصلاح حکمرانی باشد.

امروز، ضرورت گفتگو درباره آینده، نقش نخبگان و سازماندهی اجتماعی برای عبور موفق از بزنگاه تاریخی، از همیشه مهم‌تر است.

امیدوارم این تاملات دریچه‌ای باشد برای تبادل نظر و همراهی علاقه‌مندان و متخصصان دغدغه‌مند ایران فردا.

فراتر از مرز و میراث : واکاوی ریشه‌های توسعه‌نیافتگی کشورهای مسلمان خاورمیانه

 

گاهی با خود می‌اندیشم چرا بخش بزرگی از جهان اسلام، به‌ویژه کشورهای خاورمیانه، همچنان درگیر چالش‌هایی نظیر توسعه‌نیافتگی، اقتصاد متکی بر یک محصول، مهاجرت نخبگان و بحران‌های مزمن سیاسی است. این پرسش، تنها دغدغه شخصی من نیست؛ بلکه مسئله‌ای نسلی است که هر روزه، پیشرفت دیگر کشورها را با رکود و مشکلات منطقه خود مقایسه می‌کند.اگرچه غالباً سرچشمه این مسائل را به دین یا فرهنگ نسبت می‌دهند، واقعیتِ مبتنی بر مطالعات تطبیقی و داده‌های مستند، بسیار پیچیده‌تر است. تحلیل تاریخی و نهادی نشان می‌دهد که علل بنیادین این معضلات را باید در مرزهای مصنوعیِ ترسیم‌شده طی دوران استعمار، حکمرانی رانتی و اقتدارگرا، ساختارهای معیوب و ناکارآمد، نظام آموزشی ایستا و ضعف نهادهای مدنی جست‌وجو کرد – نه در ذات دین یا جغرافیا.

در نگارش این تحقیق، با بهره‌گیری از منابع بین‌المللی و نگاه تطبیقی، کوشیدم از روایت‌های سطحی فاصله بگیرم و ریشه‌های عمیق مسئله را واکاوم. در کنار آن، از تجربه کشورهایی همچون مالزی، ترکیه و حتی سوئیس بهره گرفتم تا تأکید کنم که گریز از این بن‌بست، در اصلاح ساختارها، ارتقای آموزش و تعمیق شفافیت نهفته است، نه صرفاً دگرگونی باورها یا بازی‌های روزمره سیاسی.

امید است این نوشتار، آغاز گفت‌وگویی علمی و صادقانه باشد و شاید جرقه‌ای برای بازنگری جدی‌تر در سیاست‌گذاری‌ها و اصلاح نهادها؛ چرا که آینده منطقه، بی‌تردید به تصمیم‌ها و شجاعت امروز انسان‌هایش وابسته است.